ESPAVA, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Espava » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 310c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ESPAVA

ESPAVA, Espavia, Gall. Espave, dicitur de animalibus aberrantibus quorum dominus ignoratur, quæ aut longe fugerunt Expavefacta, aut vagantur et dispalantur sine certo custode vel domino, ut habetur in antiqua Consuetudine Perticensi, sed et de rebus aliis mobilibus, quæ domino carent, hominibus ipsis extra regnum natis, rebusque non nunquam immobilibus, ut prædiis, quæ inter jura dominorum caduca recensentur. Passim occurrit vox Espaves in Consuetudinibus Gallicis. Litteræ Johannis Franc. Regis ann. 1352. apud Acherium tom. 10. pag. 220. pro Fundatione Canonicorum S. Audoeni prope S. Dionysium :

Ut dictas forefacturas et Espaves integraliter tradant et reddant gubernatori seu præceptori dictæ domus... et de quacumque forefactura et Espave mobili vel immobili cujuscumque valoris existat, etc.

Ibidem pag. 219 :

Concedimus et donamus per præsentes ad opus dictæ domus, omnes forefacturas tam in hæreditatibus quam in mobilibus, et omnes Espavias, seu Espaves vulgariter, quæ in regno nostro evenient et ad nos pertinebunt, propter crimina lezæ Majestatis, et alia quacumque de causa, cujuscumque valoris existant, convertendas in dotationem dicti Collegii Canonicorum. Espava apum,

in Statutis Monasterii S. Claudii. Vide Epava, Espavus et Expava.

P. Carpentier, 1766.

◊ Quod de feris etiam, quæ intra alicujus dominium reperiuntur a venatoribus fugientes, intelligitur, ut jam dictum est in voce Spaviæ. Charta ann. 1278. in Chartul. episc. Paris. fol. 143 :

Dicens quod illum (cervum) capiebat ratione altæ justitiæ, eo quod cervus ille a casu, qui vulgariter dicitur de Espave, venerat ad partes illas.