« »
 
[]« Famare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 408b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FAMARE
FAMARE, Fama vulgare. Hieron. Dungersheimius de Laudibus S. Scholastici num. 2 :
Qui usque ad Justiniani Imperatoris sanguinem lineam deducere Famatur avitam.
Acta SS. April. tom. 2. pag. 709. de S. Wernhero :
Nec sola fama, sed mera veritas hoc Famabat, et Famat de præsenti.
Rursus legitur pag. 915. et [] apud Rymerum tom. 8. pag. 207. ubi in malam partem accipitur. Vide Infamare.
P. Carpentier, 1766.
Chron. Joan. Vitodur. in Thes. Hist. Helvet. pag. 53 :
Dum adhuc viveret, pecuniam apud eos deposuisse Famabatur.
Sermo mag. Joan. Parvi in Conc. Constant. ex Bibl. Heilsbr. pag. 111 :
Sicut fur et latro in ovile ovium Famaris intravisse.
Hinc
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Famatus, Famosus, Famatissimi avi tui, inquit Hericus ad Carolum Cal vum, apud Mabill. tom. 3. Annal. Bene dict. pag. 206.
P. Carpentier, 1766.
Famata Persona, Censura vel vituperio publice notata. Stat. Cadubr. lib. 3. cap. 43 :
Si quis emerit vel servaverit scienter aliquod furtum, vel aliter receperit, in centum solidos condemnetur pro qualibet vice, et ad reddendum furtum domino compellatur ; et intelligatur scienter, si a persona Famata furtum receperit, vel a famulo, vel famulis alienis cum aliis morantibus.