1. FARA, Phara, Generatio, linea, unius ejusdemque generis ac familiæ homines, qui si in aliquem locum, simul omnes, non admissis alienis, commigrassent, ut observat Valesius in Notitia Galliarum, ibique structis ac conjunctis casulis vicatim habitare cœpissent, locus ab habitatoribus Fara appellabatur ; unde nomen habent multa loca in Galliis ; vox Longobard. Paulus Warnefrid. de Gestis Longob. lib. 2. cap. 9 :

Gisulfus non prius se regimen ejusdem civitatis et populi suscepturum edixit, nisi ei quas ipse eligere voluisset, Langobardorum Pharas, hoc est, generationes, vel lineas tribueret.

Lex Longobard. lib. 3. tit. 14 Roth. 177. :

Si quis liber homo migrare voluerit aliquo, potestatem habeat... cum Fara sua migrare, quo voluerit.

Quod de rebus aut substantia malim intelligere ; unde Italis Affare, eadem notione. Vide Graffii Thesaur. Ling. Franc. tom. 3. col. 573. qui intelligit Res mobiles, German. Fahrend Gut. Est Fôra, Alimentum, stipendium ap. eumdem Graff. col. 597. quo spectare videtur vox Fara apud Longobardos, qua denotatas fuisse conjicio omnes qui a familiæ unius principe alebantur et in ejus comitatu erant, tam liberos quam mancipia : Faramannum porro apud Burgundos inde nominatum principem stirpis quem Anglosaxones Hlaford dixerunt a voce Hlaf, Panis. Chronicon Casin. lib. 1. cap. 36 :

Curtem suum, quæ dicitur Fara Majoris.

Cap. 47 :

Fara Majoris, et Fara, quæ Bajana dicitur... Et obtulit huic Monasterio eamdem Faram, quæ simul 5800. terræ modios continet.

Lib. 2. cap. 31. Fara Ripa ursa. Sic porro illæ curtes appellatæ, quæ certis generationibus addictæ essent. Gregorius Monachus in Chronico Farfensi, apud Murator. tom. 2. part. 2. col. 534. C :

Unde recepit in commutationem a domno Hugone Abbate res hujus Monasterii territorii Reatini infra fines Atissæ sub monticello super fluvium Sangrum, ubi Fara ædificata fuit modiorum quingentorum.

Utitur etiam Otfridus Evangel. lib. 4, 16, 24 :

Furista ouh in wara

Thera armilichun Fara.