FARIUS 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 farius » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 415c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FARIUS1

1. FARIUS. Charta Harvichi pro Monast. Prumiensi apud Martenium Ampliss. Collect. tom. 1. col. 56 :

Quod nos nec feci nec facere rogavi, præter istum quem firmissimum volo esse, quoque tempore fuerit ostensus, nullum sociatus effectum, nisi vacuus et inanis appareat ; auctorem vero criminis vel Farium nec multum tum tempore patiatur judiciaria habere potestas.

An idem quod Teuton. Farira, Insidiator, a Fara, quod dolos, fraudes, insidias significat. Vide Schilter, in Faran. Leg. parum.

P. Carpentier, 1766.

◊ Rursum hæc vox occurrit, non magis aperto sensu, in Translat. SS. xii. Fratrum tom. 1. Sept. pag. 155. col. 1 :

.... Concivem denique cives

Non dominum sensere sui, quem corporis ingens

Vix (l. vis) animique novo Fario titulaverat hosti.

Hic hærent docti Editores, suspicanturque hostem communem humani generis indigitari. Vide Farium.