« »
 
[]« Flambardus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 517c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FLAMBARDUS
FLAMBARDUS. Ordericus Vitalis lib. 8. pag. 678. de quodam Ranulfo, viro arroganti :
Temereque majoribus, quasi vi regia fultus imperabat : unde a Roberto Dispensatore regio Flambardus cognominatus est, quod vocabulum ei secundum mores ejus et actus quasi prophetice collatum est ; flamma quippe ardens, multis [] factis intulit genti novos ritus, quibus crudeliter oppressit populorum cœtus, etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Flammardum eumdem Ranulfum vocat Ivo Carnot. Epist. 157 :
Quod in Ecclesia Luxoviensi paternitas vestra poterit agnoscere, quam jam per plures annos Ranulfus agnomine Flammardus, Dunelmensis Episcopus inaudito invasionis genere occupavit, qui duos filios suos vix duodennes accepto pastorali baculo a Comite Normannorum prædictæ Ecclesiæ intrudi fecit, ea conditione, ut si primogenitus moreretur, Judaico more in Episcopatum alter alteri subrogaretur.
A patre Flammardo filios Flammigeros appellat idem Ivo Ep. 149 :
Cum et ipsos Flammigeros pueros de prædicta Ecclesia ejici feceritis.