« »
 
[]« 3 fortuna » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 575a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FORTUNA3
3. FORTUNA, Maris tempestas. Bernhardus de Breydenbach Itiner. Hierosol. pag. 14 :
Nisi forsitan tempestas maris, Fortuna appellata, id faciendum persuaderet.
Bartholom. Scribæ Annal. Genuenses ad ann. 1242 :
Continuo valida Fortuna maris, et venti, et pluviæ regnare cœperunt per dies viginti et ultra, ita quod de portu Januæ exire nullatenus potuit.
Ibidem :
Quam cito potuit, et maris Fortuna cessavit, ivit cum galeis suis in provinciam, ut salem adduceret in Savonam.
Idem ad ann. 1244 :
Circa mediam noctem validissima Fortuna maris et temporis fuit in portu Januæ, ita quod multæ naves iverunt in terram, etc.
Eadem notione Fortune usurparunt veteres Galli Scriptores. Guillelmi Archiep. Tyriensis continuata Hist. Belli sacri apud Marten. tom. 5. Ampliss. Collect. col. 743 :
En cel an (1269.) dut passer le Roi d'Arragon en Surie, et monta sor mer il et ses os, et quant vint au quart jor une Fortune grant le pris et rompi sa nave, et quant il vit ce, si s'en retorna arriere au port... ne oncques puis ne veut monter sor mer par la paor qu'il out de la Fortune[] et por l'amor de sa mie dame Berangiere.
Vide Glossar. med. Græcit. voce Φορτοῦνα, col. 1691. et mox Fortunale.