« »
 
[]« Galletus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 016b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/GALLETUS
GALLETUS. Henricus Knyghton ann. 1342 :
In quarum prima (acie) fuit Dominus Galfridus Charnis cum multis Galletis, qui statim, victi sunt ab Anglis.
Ubi Galleti non sunt viri galeati, uti vult [] Somnerus ; sed Gallenses, quos Galois vocat Froissartes 1. vol. cap. 121. et alibi non semel, quique nostris contra Anglos semper militarunt. Chronicon Bertrandi Guesclini MS. :
Ainsi disoit Bertrand, qui bon Galois estoit.
Quibus verbis alludit ad Gallensium virtutem bellicam : vel certe quod ita nuncupari ambirent viri nobiles, qui in Walliam pro Gallensibus militandi causa expeditionem susceperant, ut apud Duchesnium in Hist. Monmorenciaca pag. 291. 514. et alios.
P. Carpentier, 1766.
Robustus, vegetus, fortis, Itali Gagliardo, eodem sensu, dicunt, nostris Galois ; unde milites strenui, Galois nuncupati. Lit. remiss. ann. 1397. in Reg. 151. Chartoph. reg. ch. 313 :
Certaine quantité de gens d'armes, qui lors estoient appellez Galoys, se fussent logiez en la ville de Lorriz en Gastinnois.
P. Carpentier, 1766.
Galloire vero appellatur Mensa ad ludum lapillorum, vulgo Galets, apta, in Lit. remiss. ann. 1413. ex Reg. 167. ch. 85 :
En une rue de la ville de Villiers, où sont les Galloires à jouer aux galés.