HAMALLUS, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Hamallus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 161c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/HAMALLUS

HAMALLUS. Lex Salica tit. 49 :

Ista omnia ubi suus Hamallus est, super quem res primitus agnita fuerit, aut intertiata, fieri debet.

Ubi variant MSS. Codd. Unus :

Ista omnia facere debet in mallo, ubi ipse Amallus esse dignoscitur, etc.

Alter :

Ista omnia in mallo debent fieri, ubi ille est Hamallus, id est, qui suscepit causam ad mallandum in vicem alterius.

Ubi hamallus est advocatus illius, qui ad mallum citatus est. Guelferbytanus Codex, Hamallus. Denique Editio Heroldi tit. 50 :

Ista omnia facere debet in mallo, ubi ipse Rhamallus esse videtur.

Quo loco Wendelinus Rhamallum, vocabulum ex Latino Romanicum existimat, locumque esse, in quo judices considebant sub Ramalibus, seu in loco superne ramis tecto : quam lectionem et sententiam secutus est etiam Eccardus ibidem. Glossa Cod. Estensis : Hamallus, id est, Debitor, ut monet Murator. tom. 2. Antiq. Ital. med. ævi col. 290. Sed potior videtur Hamallus, ita ut is fuerit, qui ad mallum pro alio venit, illius causam suscepturus. Hinc

Homallare, vel Hamallare, apud Marculfum lib. 1. form. 36 :

Causas ipsius licentiam habeat absumendi vel Homallandi.

Et infra :

Cum æquitatis ordine licentiam habeat respondendi vel Homallandi.

Ubi homallare non est admallare. Hamallare enim est patrocinium alterius suscipere : quique id suscipit muneris, Hamallus dicitur : quod omnino formulæ titulus evincit :

Ut causas auctorum adsumendi suorum aliquis licentiam habeas. Admallare

vero est ad mallum, seu in jus citare, vocare.