INCANTARE 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 incantare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 318c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INCANTARE1

1. INCANTARE, Præstigiis magicis illudere, Enchanter. Gloss. Gr. Lat. : Ἐπᾴδω, Incanto, præcanto. Carmina profana Incantare, apud Lamprid. in Juliano. Speculum Saxonicum lib. 2. art. 13. § 6 :

Si quis Christianus... apostataverit, vel venenum alicui ministraverit, aut Incantaverit, etc.

Incantatores. Anianus ad leg. 3. Cod. Th. de Malefic. (9, 16) :

Malefici vel Incantatores, vel immissores tempestatum.

Vita S. Præjecti :

Cum nullatenus a medicis vel Incantatoribus medelam consequi valuisset.

Incantatio. Fredegar. Epist. cap. 9 :

Mummolum factione Fredegundæ, cui reputabant filium suum per Incantationem interfecisse, jussit Rex suggillare.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Incantatura, Eadem notione. Index vett. Canonum tom. 3. Concil. Hisp. pag. 7 :

De eo quod non liceat Sacerdotibus vel Clericis Incantaturas vel etiam contrarias ligaturas facere.

Incantamentum ad leniendum dolorem adhibere, apud Ammiam. lib. 16. ubi Lindenbrogins.

P. Carpentier, 1766.

◊ Præstigiis, uti ad sanandum licet ex Stat. Mantuæ lib. 1. rubr. 83. ubi alioquin severe prohibentur :

Et per hoc statutum non includatur seu etiam afficiatur, qui vel quæ prædictas incantationes fecerit ad sanandum vel liberandum aliquem de aliqua infirmitate, et alio modo licito et a jure communi permisso.