« »
 
[]« Inferrare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 353b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INFERRARE
INFERRARE, In catenas, ferrum seu vincula conjicere, Gall. Mettre aux fers. Propositio gravaminum illatorum per Gentes Comitis Sabaudiæ ann. 1302. Hist. Dalphin. tom. 1. pag. 98 :
Ipsos fecit Inferrari et custodiri a duobus clientibus, qui ipsos custodierunt per lii. dies in dictis ferris.
P. Carpentier, 1766.
Nostris alias Enferger et Enferrer. Lit. remiss. ann. 1472. in Reg. 195. Chartoph. reg. ch. 337 :
Le suppliant donna à icellui Piron ung coup des mailles des Enferges, dont il vouloit Enferger et lyer ladite jument.
Pactum inter Radulph. de Praellis et commun. de Vailli ann. 1311. in Reg. 48. ch. 8 :
Item se Enferrer convient pour aucun esploit fait par nostre justice, etc.
Hinc Anfers, Ferreis vinculis constricti, in Cod. MS. serm. ex Bibl. S. Vict. Paris. :
Quant il visetent les Anfers et les enchartrez.
Nisi infirmos intelligas. Vide infra Infirmare.