« »
 
[]« Infrunitus » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 358a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INFRUNITUS
INFRUNITUS et Infronitus, Foul, indiscret, in Glossar. Gall. Lat. ex Cod. reg. 7684. Aliud ann. 1348. ex Cod. 4120 : Infrunitus, id est, indoctus. Cujus vocis sicut non una est notio, ita et Gallica Enfruns, quæ ab ea derivatur, vario occurrit significatu. Audacis animi virum indicat apud Guiartum laudatum supra in voce Infrontatus ; Auri vel escæ cupidum aliquando notat. MS. : []
Li rices hom en est bien loins,
Qui en infer detort ses poins,
Pour ce qu'il ne fu mie humains,
Mais fu Enfruns d'averes mains.
Infra :
Pour ce qu'il fu Enfruns et glous.
Fabula de Lupo et Ansere tom. 1. Fabul. pag. 88 :
Ce nous dist li lous lozengier
Dehait chanter devant mengier,
Encore en tiennent la coustume
Du leu tuit li vilain Enfrume.
Adversarium, inimicum designat in Chron. Franc. MS. :
En l'an mil iijc. et quatre vings et ung,
Ne furent pas d'acort le roy et le commun
Pour l'imposition qui desplut à plus d'un ;
L'ennemy s'en mesla, qui au bons est Enfrun.