INTONARE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Intonare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 403a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INTONARE

INTONARE, In tonum, seu cantum ponere, cantum imponere, Gall. Entonner. Liber Ordinis S. Victoris Parisiensis MS. cap. 29 :

Ad eos, qui Invitatorium cantant, pertinet Psalmos Intonare.

Expositio antiquæ Liturgiæ Gall. apud Marten. tom. 5. Anecd. col. 93. ubi de eo qui Evangelium canit :

Ascendens in tribunal analogii, velut Christus sedem regni paternæ, (paterni) ut inde Intonit (Intonet) dona vitæ, (Evangelium) clamantibus clericis,

Gloria tibi Domine, in specie Angelorum, qui nascente Domino, Gloria in excelsis Deo, pastoribus apparentibus (apparentes) cecinerunt. Vide Entonare et Intabulare.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Intonarium, Antiphonarium. Synodus Valentina ann. 1590 :

De ritu canendi in Ecclesiis : Præcipimus ut librum quem Intonarium vocant, in suis parochialibus Ecclesiis Parochi omnes et Beneficiati qui choro assistunt, habeant.

P. Carpentier, 1766.

◊ Simul et Missale, ut colligitur ex Missali Rom. Lugd. edito ann. 1583. ad cujus calcem legitur :

Idque factum et ordinatum est juxta veritatem antiquissimi Intonarii ecclesiæ Toletanæ manu scripti anno Domini 1370.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Intonizare, pro Intonare, non semel in antiquis libris Ecclesiæ Ambianensis.