« Irescales » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 426c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/IRESCALES
IRESCALES, f. pro Inescales vel Inescabiles, quasi qui in esca saturari non
possint, Insatiabiles. Hoc epitheto donantur Normanni in veteri Collectione MS. miracul.
S. Martialis Lemovic. ex ejusd. Eccl. Archivo : de qua Bosquetus part. 2. Hist. Eccl.
Gall. pag. 55 :
Per Aquitaniam procella irruit barbarica, etc. Aquilonales quoque gentilitatis errore ebrii debacchantes supra Norici, Danamarchii, cum Irescalibus Normannis, cuncta miserabiliter vexabant.
P. , 1766.
◊ Nihil emendandum puto,
atque Irescales interpretor, Ad iram faciles et proniores. Vide supra
Irascibilis.