MALINA, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Malina » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 196c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MALINA

MALINA, Malinea, Oceani incrementum ; æstus maris turgidior, et majore aquarum cumulo in littus profluens, Ledoni contrarius, qui æstus est maris languidior et remissior. Papias : Malina, crescens æstus maris. Beda lib. 1. de Nat. rerum cap. 29 :

Omnes cursus maris in ledones et Malinas, id est, minores et majores æstus dividit.

Chronicon Fontanellense cap. 1. n. 6 :

In quo scilicet fluvio (Sequana) ex infinito Oceano sive mari Britannico bini æstus diurno nocturnoque tempore sibimet invicem compugnantes occurrunt : ut versa vice alveus potius retrorsum converti, quam ad ima videatur fluere. Talique cum impetu tempore Malineæ accedunt, ut super millia quinque, aut eo amplius, et sonitus nunc maris ejus humanas repercutiat aures, et aspectibus intuentium ceu farus altissime lympham ejusdem penetret alvei.

Vita S. Maglorii Episc. Dolensis cap. 25 :

Malina incredibilis subito accessit, et parvulos cum navi citissime portavit.

Vita S. Hermelandi Abbatis n. 14. de insula Antro :

Quæ in medio Ligeris sita, se undique a quatuor cœli plagis circumdantium alto sublimatur vertice, per mediam sui longitudinem montuosa, omnes inundationes Ligeris ab Oriente aliquoties ubertim effluentes, et Oceani maris ab Occidente bis per singulos menses eructantes dispicit Malinas, etc.

◊ Ex quibus satis perspicuum videtur, Malinam non esse refluxum maris, qui uno eodemque die bis quotidie, (quod opinati sunt Thomasius et alii) sed æstum maris vehementiorem, qui certis diebus secundum Lunæ affectum in littus prorumpit, quod vulgo dicimus la haute marée. Unde in Glossario Saxonico Ælfrici Heah-flod, i. plenus maris æstus, ad verbum, alta maris inundatio redditur.

P. Carpentier, 1766.

◊ Quasi

Maris lineam, eo quod accessus recessusque maritimi hic statio sit

, inquit Corn. Van Gestel in Hist. sacr. et prof. archiep. Mechlin. tom. 1. pag. 1.

◊ Inde urbi Mechliniensi in Brabantia, quam veteres aliquot Scriptores, et Galli Malines vocant, nomen inditum quidam arbitrantur, idque ex Vita S. Rumoldi urbis Patroni augurantur, apud Molanum 1. Jul. :

Eo pervenit, ubi Scaldis fluvius in mare se exonerat, naturaque juxta Lunæ curriculum labitur ac perfluit, hoc est, Mechliniam, ubi fidei rudimenta plantavit.

Atque ut urbis Malinensis a Malinis appellationem sumpsit, ita vicina, Lyrensis, Ledo in veteribus Chartis et Auctoribus dicta legitur, ut a maris fluxu hæc nomina indita supradictis oppidis probabile sit, quæ est Molani sententia. Vide Ledo.