![[]](http://media.enc.sorbonne.fr/ducange/jpg/M/208b.jpg)
« 1 mancipium » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 208b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANCIPIUM11. MANCIPIUM, Villa, mansus, tenementum![[]](img/image.png)
; quæ omnia una hac voce significari
videntur, in Charta Imberti Archiep. Arelat. ann. circ. 1190 :
![[]](http://media.enc.sorbonne.fr/ducange/jpg/M/208c.jpg)
; quæ omnia una hac voce significari
videntur, in Charta Imberti Archiep. Arelat. ann. circ. 1190 : Nos itaque cum consilio et voluntate Consulum Arelatensium et totius populi collectam eleemosynam, quam ad subventionem terræ Hierusalem in civitate nostra et in Mancipiis fecimus, per eosdem fratres ultra mare duximus transmittendam.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
◊ Strictiori
notione, nempe pro Familia, domus, usurpatur in Conc. Tolet. XVI. ann. 693. inter Hispan.
tom. 2. pag. 741 : Ut ecclesia, quæ ad decem habuerit Mancipia, super se habeat Sacerdotem ; quæ vero minus decem Mancipia habuerit, aliis conjungatur ecclesiis.
