« »
 
[]« 4 mandator » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 211c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANDATOR4
4. MANDATOR, Lictor, consulum minister, Gall. Sergent de ville. Pactum [] inter episc. et cives Vasat. ann. 1340. in Reg. 74. Chartoph. reg. ch. 59 :
Item quod habeant unum ministrum, vocatum vulgariter Mandatorem, qui baculum, cum signo seu armis villæ depictis in baculo, deferre possit.
Charta commun. castri de Podio Surigario ann. 1353 in Reg. 82. ch. 153 :
Habeant unum messegarium seu Mandatorem, qui mandare valeat dictos consules, consiliarios et clavarios.
Ubi nominis rationem habes, ut et ex Libert. villæ de Lespiniano ann. 1379. tom. 6. Ordinat. reg. Franc. pag. 546. art. 4 :
Dicti consules eligent et habebunt unum famulum seu Mandatorem, qui similiter jurabit dictos consiliarios mandare pro consilio et aliis negociis dicti consulatus tractandis, et aliis ad dicta negocia evocandis.
Hinc
P. Carpentier, 1766.
Mandator etiam appellantur confratriæ S. Affrodisii famulus, in Stat. ejusd. ann. 1393. ex Reg. 145. Chartoph. reg. ch. 313 :
Item quod post mortem alicujus confratris vel confratrissæ, Mandator dictæ confratriæ hospitalerius hospitalis S. Affrodisii possit ire per villam eques vel pedes, indutus quodam supervestimento, insignyto ymagine beati Affrodisii, portans quandam campanam, ad denuntiandum confratribus et confratrissis, ut intersint in exequiis dicti mortui,
© École des chartes.