« »
 
[]« Manganare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 217a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANGANARE
MANGANARE, Saxa, et alia quævis, manganis projicere, emittere. Chron. Veronense ad ann. 1249. apud Murator. tom. 8. col. 634 :
Et ea die rocham dictæ terræ obsederunt, et ibi steterunt, per duos menses circa dictam rocham cum xiii. manganis grossis, in ipsa rocha die noctuque Manganantibus ; et ipsam ceperunt.
Memoriale Potestatum Regiens. ad ann. 1238. ibid. col. 1110 :
Brixienses Manganabant castra, et homines qui erant in dictis castris, etc.
Vide Manganum 2.