MANICARE 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 manicare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 220c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANICARE1

1. MANICARE, Ire, venire, proficisci. Gloss. Græc. Lat. Cod. reg. 85 : Ὀρθρίζω, Manico, mane surgo, de luce vigilo. Ugutio : Manicare, festinare, mane, et hæc manica, cæ, i. aurora, vel Dea, quæ præest illi horæ, quæ est inter noctem et diem. Will. Britto in Vocab. : Manico, as, dicitur festinare, mane ire. Gloss. Lat. Gall. Sangerm. : Manicare, haster, aler matin, lever matin, convenir matin ; et dicitur a mane. Papias et Gloss. MS. Reg. : Manicat, per manum tenet, vel mane surgit. S. Luc. in Evangel. cap. 22 :

Omnis populus Manicabat ad eum.

Vetus Interpres Juvenalis Sat. 5 :

Propterea semper Manicasti per pluviam.

Odo Cluniac. lib. 1. de Vita S. Geraldi cap. 11 :

Quos ne tardius veniens demorari videretur, Manicare studuit, et priusquam illucesceret, proficisci.

Odericus Vitalis lib. 7 :

Clientuli ut magistros suos sic Manicasse prospexerunt.

Lib. 10. pag. 782 :

Plures Optimatum ad lares suos de saltu Manicaverunt.

Et lib. 11 :

Ad nostri subsidium summopere Manicantes.

Petrus Chrysol. Serm. 82 :

Quia sol, ut mane faceret, tunc Manicavit.

Petrus Damiani lib. 6. Epist. 31 :

Decedente crepusculo, mox ad hominem properans, Manicavi.

Radulfus in Vita S. Ricardi Episcopi Cicestrensis n. 68 :

Orandi enim et psallendi studio sic duxerat in consuetudinem Manicare, ut si etiam verno vel æstivo tempore, quando noctes noscuntur breviori spatio terminari, crepusculum et vigilis lituum non præteriret, etc.

◊ Quidam negant esse vocem barbaram, licet D. August. quæst. 46. in libr. Judic. id genus verbi sibi non occurrere dixerit apud Scriptores Latinos. Ludovicus de Lacerda a Manare, effictam putat, alii a Mannus deducunt, qui Horatio, Isidoro lib. 12. cap. 1. et aliis, est equus brevior, ut Manicare sit equo vehi, equitare. Sed potior est cæterorum sententia, qui Manicare, a mane deducunt, ut sit mane ire. Hinc

Manicatio. Matutinæ accelerationes. Concilium Turonense II. can. 18. de observatione psallendi :

Ut in festis diebus ad Matutinum sex Antiphonæ binis Psalmis explicentur : toto Augusto Manicationes fiant, quia festivitates sunt et Missæ Sanctorum : Septembri 7. Antiphonæ explicentur binis Psalmis, etc.

Aimoinus lib. 3. Hist. Franc. cap. 81 :

Porro toto Augusto, propter crebras festivitates, Manicationes fiebant. Manicare autem mane surgere dicitur.

Vita S. Attractæ Virg. Hiberniæ :

Orto jam sole, dum in specie purpurea... rutilaret, Manicatione summa jam facta solus incederet.

Manicanter, Matutino tempore. Liber 2. Mirac. S. Bertini cap. 9 :

Nebula pro natura loci Manicanter nata adhuc aerem maculante.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Manicantius. Processionale vetus MS. B. M. Deauratæ Tolos. :

Summo mane pulsatur Prima, videlicet Manicantius solito, et pulsata dicitur : deinde, etc.

id est, maturius solito.

« 2 manicare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 221a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANICARE2

2. MANICARE, Facere manicam, in veteri Glossar. ex Cod. reg. 521.