1. MARA, Palus, lacus, stagnum. Anglo-Saxonib. Mere, Kiliano, Maer, Maere, Gall. Mare. Charta ann. 1181. apud Lobinell. tom. 2. Hist. Britan. pag. 134 :

Et omnes Maræ quæ sunt in marisco, et campus Trossebof quem dedit Rollandus Archiepiscopus Garino Trossebof joculatori quamdiu viveret, sunt de dominico Archiepiscopi.

Villelmus Gemetic. lib. 2. cap. 20 :

Sedens super lacum, quem usu quotidiano loquendi Maram vocamus.

Willelm. Britto in Philipp. lib. 5. pag. 146 :

..... Lexovea fontis egena,

Quæ pro fonte Maras gaudet potare lutosas.

Histor. fundationis Abbatiæ Rames. in Anglia :

Ambitur præterea idem locus paludibus anguillosis, Maris late patentibus, et stagnis multimodi generis piscium et avium natatilium nutritivis : de quibus Maris una est Ramesmere, de nomine insulæ dicta, quæ cæteras adjacentes aquas pulcritudine et fertilitate superexcellens, etc.

Non desunt, qui opinantur, effictum vocabulum a Lat. Mare, quod Isidoro teste, aquarum generalem collectionem significat. Alii ab ἀμάρα deducunt, quæ vox aquæductum sonat, sive sulcum in prato, per quem aqua ducitur irrigandæ terræ gratia.

2. MARA, Dolor gravis. Carmen de varia fortuna Ernesti Bavariæ Ducis lib. 6. apud Marten. tom. 3. Anecd. col. 352 :

..... Plangentes corpora luctu

Multimodo, dum comparuit tot millia strato

Rege, sub hospitibus Mara cecidere verendis.

Vide Marancia.

3. MARA, La capa, in Glossar. Lat. Ital. MS.

MARHA, pro Marcha, Moneta aurea. Bulla Alex. PP. III. ann. 1179. tom. 1. Probat. hist. geneal. domus reg. Portug. pag. 8 :

Ad indicium autem quod præscriptum regnum (Portugaliæ) beati Petri juris existat, pro amplioris reverentiæ argumento, statuisti duas Marhas auri annis singulis nobis nostrisque successoribus persolvendas.

Vide in Marca 1.