1. MARA, Palus, lacus, stagnum. Anglo-Saxonib. Mere, Kiliano, Maer, Maere, Gall. Mare. Charta ann. 1181. apud Lobinell. tom. 2. Hist. Britan. pag. 134 :

Et omnes Maræ quæ sunt in marisco, et campus Trossebof quem dedit Rollandus Archiepiscopus Garino Trossebof joculatori quamdiu viveret, sunt de dominico Archiepiscopi.

Villelmus Gemetic. lib. 2. cap. 20 :

Sedens super lacum, quem usu quotidiano loquendi Maram vocamus.

Willelm. Britto in Philipp. lib. 5. pag. 146 :

..... Lexovea fontis egena,

Quæ pro fonte Maras gaudet potare lutosas.

Histor. fundationis Abbatiæ Rames. in Anglia :

Ambitur præterea idem locus paludibus anguillosis, Maris late patentibus, et stagnis multimodi generis piscium et avium natatilium nutritivis : de quibus Maris una est Ramesmere, de nomine insulæ dicta, quæ cæteras adjacentes aquas pulcritudine et fertilitate superexcellens, etc.

Non desunt, qui opinantur, effictum vocabulum a Lat. Mare, quod Isidoro teste, aquarum generalem collectionem significat. Alii ab ἀμάρα deducunt, quæ vox aquæductum sonat, sive sulcum in prato, per quem aqua ducitur irrigandæ terræ gratia.