« »
 
[]« Medo » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 325c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MEDO
MEDO, Meda, Aqua mulsa, et melicraton, Medicis, et hydromeli, potio melle mixta, et dicitur a mel, quasi melo, inquit Jo. de Janua. Unde Gloss. Lat. Gall. Sangerman. : Medo, beuvrage de miel et d'yaue cuite. Gloss. Ælfrici : Medo, Meda, vel Medus. Ugutio : Hydromelum, aqua mellita, quæ constat ex aqua cocta et melle. Idem dicitur Medo, scilicet mulsum. Vide Graff. Thesaur. Ling. Franc. tom. 2. col. 658. voce Medu. Concilium Wormatiense ann. 868. can. 30. et Triburiense ann. 895. can. 56. de Pœnitentibus :
Abstineat a carne et caseo, a vino, et Medone, ac mellita cervisia, nisi diebus Dominicis.
Adde cap. 58. Monasticum Anglic. tom. 1. pag. 26.
Duas amphoras de mellito potu, quem Medonem vocant.
Ditmarus lib. 7 :
Ignem impositum, quia defecit aqua, Medone extingunt.
Chron. Reichespergense et Tageno Pataviensis :
Omnes Principes a Comite in vino et Medone et animalibus multum honorati sunt.
Petrus de Dusburg in Chron. Prussiæ cap. 5 :
Pro potu habent simplicem aquam, et mellicratum [] seu Medonem.
Æneas Silvius in Hist. Bohem. de Medone :
Erat autem potus suavissimus quem Bohemi ex albo melle conficiunt.
Annal. Bened. tom. 3. pag. 33 :
Viginti situlæ de Medone seu vino mulso.
Tabular. Rothon. tom. 2. Hist. Britan. pag. 80 :
Tristabatur tamen admodum, quod in adventu tantorum virorum vinum non habebat, quanquam Medonem et cervisiam abundantissime haberet.
Vide Reginonem lib. 2. cap. 7. 9. Michael. Scotum lib. 1. Mensæ Philosophicæ cap. 8. Bromptonum et W. Thorn ann. 1144. Chronic. Montis-Sereni cap. 163. Metropolim Salisburg. tom. 2. pag. 6. etc. Versus antiqui singulis mensibus subjecti in veteribus Missalibus, sub Januario hi leguntur :
In Jano claris calidisque cibis potiaris,
Atque decens potus post fercula sit tibi notus.
Ledit enim Medo tunc potus, uti bene credo.
Balnea tunc intres, et venam scindere cures.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Occurrit etiam Medo pro mensura ejusce potionis, in Præcepto Ottonis Regis ann. 949. apud Eccardum in Probat. Hist. Marchionum Orient. col. 130 :
In tribus vero locis, Bidrici, Burg scilicet et Mokranici, in unaquaque eorum tres Medones, duasque cervisias, sex modios tritici, duos porcellos, duas anseres, decem gallinas, etc.
Meda, Eadem notione, apud Ælfricum. Ethelredus Rievallensis :
Cum calice pleno Meda egrediens, proceres invitat ad potum.
Leges Burgorum Scoticorum cap. 69. § 5 :
Simile judicium erit de Meda, sicut de mala cervisia.
Monasticum Anglic. tom. 1. pag. 187 :
Decimam totius conredii mei præter decimam vini et Medæ.
Haud scio an ea notione accipienda hæc vox in Charta Caroli Simplicis Reg. Franc. ann. 922. Append. Marcæ Hisp. col. 844 :
Quicquid præfatus Pontifex Wigo emit in villa stagno et stagneolo et in Cuculio, valle Guntravi, vel ipsas Medas, etc.
Medus, apud Ælfricum, Μέδος, apud Priscum in Excerpt. de Legat. Capitulare de villis cap. 34 :
Bracios, cervisias, Medum, mel, ceram, etc. Medi decoctio,
apud Fortunatum de Vita S. Radegundis cap. 15. et in Vitis Abbatum S. Albani. Medonis porro varios conficiendi modos docent Dioscorides lib. 5. cap. 9. Columella lib. 12. cap. 12. Palladius in mense Julio, et Plinius lib. 14. cap. 17.