« »
 
[]« 2 mira » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 405a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MIRA2
2. MIRA, Specula, ab Ital. Mirare, spectare, respicere. Rolandinus Patav. de Factis in marchia Tarvisin. lib. 6. cap. 6. apud Murator. tom. 8. col. 259 : []
Factis quibusdam speculis sive Miris in riveria, unde itur de Padua ad montem Silicem, positi sunt in hiis locis custodes, ne possint ad illa castra ulla victualia deportari.
Idem lib. 10. cap. 8. col. 318 :
Rusticus quidam de villa Voltæ qui singula securus intuebatur ; stans enim in sublimi quadam arbore, et erat specula, quam Miram dicimus, ibi facta in capite, quasi ipsius villæ, die ac nocte videbat cuncta quodammodo, quæ fiebant in exercitu Eccelini, et gentem ejus.
Adde Chron. Estense apud eumdem tom. 15. col. 315.