« »
 
[]« Occillare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 026b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/OCCILLARE
OCCILLARE. Willelmus Brito lib. 5. Philipp. de quibusbam ad furcam suspensis :
Quos in se Occillare sinit vix pendulus aer.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Melius Oscillare, quod proprie est Jactari per funes ex arbore suspensos, seu ut habet Festus in Oscillum, Inclinare præcipitemque in os ferri. De hujusce lusus origine consulendi Servius ad librum 2. Georg. Virgilii, et Festus loco citato. Vide infra Occlata.