« Palliatus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 113b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PALLIATUS
PALLIATUS, Pallio seu aulæo, vel potius panno serico indutus, coopertus. Sugerius in Vita
Ludovici Grossi :
Albo et Palliato equo insidentemqui vero eum comitabantur(Innocentium PP.)educunt :
ipsi Palliati equos albis operturis variatos equitantes, odas personando festive geminati procedunt. Vide infra Pallium 2.
P. , 1766.
◊ Hinc Palliatus
clericus dicitur, qui pallio seu pluviali, vulgo Chape, vestitus est. Acta
S. Gauger. tom. 2. Aug. pag. 681. col. 6 : Palliata agmina clericorum, cum crucibus aureis et aliorum supellectile multa insignium, choros obvios gloriosa celebritate disponunt.Unde minus apte Palliatus ordo mox exponitur de Monachis, quorum pallium vestis propria fuerit : ibi quippe monachi pluvialibus induti distinguntur a clericis, qui vestibus lineis seu superpelliciis vestiti erant. Vide supra Palla 2.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Palliatus Ordo, Monachi, quorum pallium vestis propria fuit. Vita S. Adalhardi n. 32. sæc. 4.
Bened. part. 1. pag. 353 : Quanta denique fuerit receptus ambitione, quis valet perorare ? procedit Palliatus ordo monachorum, monachosque præcedit candidatus ordo clericorum.Vide Pallium 1.
P. , 1766.
Palliatus, In episcopum constitutus. Epist. Nic. I. PP. ad Actard. episc. Nannet. :
Cujus videlicet decreto vel largitate vacanti ecclesiæ incardinatus et Palliatus esse dignosceris.Vide Pallium 3.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Palliatus, De sole dicitur, cum tenebris obumbratur, in Concil. Toletano IV.
inter Hispan. tom. 2. pag. 481 : Et dum sol eodem die tenebris Palliatus lumen subduxerit, etc.