« »
 
[]« Palmare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 120c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PALMARE2
PALMARE, Manus abluere ; dicitur de sacerdote sacra faciente, qui accepta communione digitos abluit ; quæ actio Paument, a verbo Palmare, nuncupatur in Stat. eccl. Turon. ann. 1396. cap. 15. ex Cod. reg. 1237 :
Juxta et ad altare ad minus tria manutergia habeantur,... tercium post sacramenti sumpcionem.
Quæ ultima verba ita vernacule redduntur ibid. :
Le tiers après le Paument.
Ubi indicatur usus tertii manutergii post communionem, atque idcirco post ablutionem. Pontif. Ms. eccl. Sagiens. ex Cod. reg. 4455. 3 :
Pontifex dicat suas orationes et se communicet Corpus et Sanguinem accipiendo. Quo communicato, antequam Palmet, veniant dicti novi presbyteri, ad eum, et eos communicet pontifex.
Vide Expalmare 2.