« »
 
[]« 2 pampa » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 124b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PAMPA2
2. PAMPA. Capitularia Caroli M. lib. 7. cap. 314. 398. :
Ut Clerici Pampis, aut tzangis, vel armis non utantur.
Ubi Lindenbrogius, sicæ genus in Germania usitatæ esse ait, et Pampt etiamnum vocari. Pertz. pompis aut sagis. At vox Pampe, Gallica, videtur deducta a Pampinus. Nicolaus Gillius in Hist. Francica :
En une fleur de lys a trois Pampes ou fleurons, etc.
P. Carpentier, 1766.
Hinc Saye pampée, pro Pannus sericus floribus interstinctus, in Consuet. Paris. ex Reg. Cam. Comput. sign. Noster fol. 36. v°. Unde etiam Panpas de roses, pro Folia rosacea, in Reg. Joan. Sarac. ann. 1270. apud Brussel tom. 2. de Usu feud. pag. 746 :
Plain pannier de Penpas de roses à faire eaue-rose.