« »
 
PENDULUM 1, PENDULUM 2.
[]« 1 pendulum » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 256b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PENDULUM1
1. PENDULUM, Pars molendini. Idem videtur quod supra Pencellum. Charta ann. 1165. apud Hemeræum in Augusta Viromand. :
Concessi domui infirmorum sancti Quintini molendinum de Rovereio, cum raeria et Pendulo, perpetuo tenendum.
[]« 2 pendulum » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 256b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PENDULUM2
2. PENDULUM, Pars cinguli seu baltei, unde cultellus vel gladius dependet, nostris alias Pendoyre. Lit remiss. ann. 1355. in Reg. 84. Chartoph. reg. ch. 102 :
Qui Nicholaus sentiit Pendulum sui cutelli, quem ad zonam gerebat, abscissum fuisse, et cutellum sibi ablatum una cum vagina.
Aliæ ann. 1393. in Reg. 144. ch. 252 :
Icellui de Saint Symon mist la main à un badelaire, que le suppliant portoit pendu à sa sainture, et le tira tellement et si fort qu'il rompy la Pendoyre, aquoy icellui badelaire estoit pendu. Pendouer,
pro Pendoir, Instrumentum suspendendis animalibus aptum. in Lit. remiss. ann. 1419. ex Reg. 172. ch. 9 :
Un Penduer à pendre bestes.