« »
 
[]« 1 perchia » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 266b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PERCHIA1
1. PERCHIA, ut Percheia 1. Charta apud Madox Formul. Anglic. pag. 299 :
Dedi et eisdem monachis locum aptum, de octo Perchiis in longum et de sex Perchiis in latum, etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Perchia, Contus, pertica ad usum naviculariorum. Charta Philippi Augusti ann. 1207. apud Duchesn. in Norman.[] pag. 1063 :
Naves quoque et homines ipsorum cum averiis et pecuniis suis poterunt ascendere et avallare per aquam Sequanæ in quamcumque partem voluerint, et pontes et Perchias, si eis necesse fuerit, levare et reficere sine licentia alicujus.
P. Carpentier, 1766.
Perchot, Contus, in Lit. remiss. ann. 1406. ex Reg. 161. Chartoph. reg. ch. 185 :
Le suppliant prinst un Perchot ferré, lequel il appointa contre la poitrine de Thevenin.
P. Carpentier, 1766.
Perche vero Calceus parvus appellatur, in Lit. remiss. ann. 1452. ex Reg. 184. ch. 228 :
Une paire de solers et une paire de Perches ou petits solers à enfans.
Perchia, Cornua cervi, ex Gall. Perche, in Charta Henrici III. Regis Angl. apud Guillel. Prynneum in Libertatibus Eccl. Anglic. tom. 3. pag. 65.