« »
 
[]« 1 personeta » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 286b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PERSONETA1
1. PERSONETA, f. Apparitor. Statuta Vercell. lib. 3. fol. 78. recto :
Et si aliquis tabelio, advocatus, Personeta, vel testis contrafecerit, sit infamis ipso jure, et in banno de maleficio, de quo non possit exire, nisi solverit Communi Vercellarum duplum precii rei alienate in denariis numeratis.
P. Carpentier, 1766.
Vel potius Procurator, qui personam alterius gerit : unde nomen. Hinc