PHANUM, Wanum, vel Fanum. Vocem veterem Francicam esse opinatur Wendelinus, idemque sonare, quod Belgis veen, et plur. venen, lacus, paludes. Harum autem vocum vestigia habentur in Malbergiis, quæ recensentur in Lege Salica edit. Heroldi, scilicet in Reppophano, Repphano, Theophano et Trowidowano, quæ quidem terminatio arguit locos fuisse sitos in locis palustribus, quos faignes inde vocant Luxemburgenses : unde nostri fange pro luto formarunt. Ea notione vox Phanus occurrit in Epist. Simonis de Gramaudo Patriarchæ Alexandr. ann. 1400. apud Martenium. tom. 2. Anecdot. col. 1239 :

Phanus enim schismatis quos inquinat, æquat.