« »
 
[]« Phonitus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 306b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PHONITUS
PHONITUS. Index veter. Can. tom. 3. Concil. Hispan. pag. 26 :
Quod surreptum fuerit Apostolicæ sedi et suam in melius sententiam commutaverit, quando damnationem Phoniti rescindat.
Hæc ex Epist. Innocentii I. PP. unde desumta sunt, cap. 7. num. 14. edit. Constantii nostri, emendare licet ; ubi Innocentius Photinum, quem decessor ex falso rumore damnaverat, absolvit.