« »
 
[]« 1 placitator » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 348b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PLACITATOR1
1. PLACITATOR, Litigator, Plaideur. Gervasius Dorobernensis ann. 1196 :
Cum ex talibus aliquem ob generis sui favorem in Episcopum vel Archidiaconum promovemus, populo Dei non prædicatorem verbi Dei, sed Placitatorem, ne dicam lætatorem præesse conspicimus.
Simeon Dunelmensis, et Florentius Wigorniensis ann. 1100. de quodam Radulfo :
Cujus astutia et calliditas tam vehemens extitit, et parvo tempore adeo excrevit, ut Placitatorem ac totius regni exactorem illum constituerit.
Quod quidem munus idem videtur quod fisci Procuratoris, seu uti vocamus, Procuratoris Generalis.
P. Carpentier, 1766.
Consuet. Norman. part. 1. cap. 55. [] ex Cod. reg. 4651 :
Placitatores dicuntur, qui in placitis coram justitiario querelam deducunt.
Ubi in Gallico :
Ceux sont appellés Plaidoiers, qui mainent les quereles en court par devant la justice.
Quo sensu Plaideur, pro vulgari Procureur, qui res et causas monasterii curat et sequitur, in Charta ann. 1297. ex Chartul. Valcell. sign. E. ch. 66 :
Dant Mahieu abbet, dant Jehan de Cambrai prieur, dant Jehan de Tournai Plaideur, etc.
Hinc Plaidereau, pro Plaideur, chicanneur, homo litigiosus, in Lit. remiss. ann. 1478. in Reg. 205. Chartoph. reg. ch. 189 :
Ung nommé Cotame dist au suppliant qu'il n'estoit que ung Plaidereau ; aquoy ledit suppliant respondit qu'il estoit aussi homme de bien que lui.