Pusca, pro Posca, Eadem notione, habetur non semel apud Cælium Aurelian. Siccens. lib. 1. Chr. cap. ult. lib. 2. cap. 7. 13. etc. At Ugutioni et Joan. de Janua, Pusca et puscula, dicitur quædam commixtio aquæ et vini, ubi plus aquæ adhibetur, quæ pusculentis maxime prodest, et dicitur a Pus. Statuta Mediolanensia 2. part. cap. 384 :

Possint massarii vel partiarii facere Poscham uvis competenter præcalcatis.

Nec scio an sic legendum in Gloss. Saxon. Ælfrici : Pusta, hacine. Ita Posca et Pusca non semper fuerit quod ὀξύϰρατον vocant, sed commixtio aquæ et vini : quomodo vox hæc videtur accipienda in Regula Magistri cap. 27 :

Qui sitit, fiducialiter indicet. Post hanc vocem qui fuerit sitiens, mox de mensa sua respondeat, Benedic : statim temperata in uno vase Pusca calida, aut si voluerint fratres, cum jutta, quæ semper amplius propter sitientes fieri debet in pulmentariis fortioribus, etc.

Scribit Hieronymus Mercurialis lib. 3. Var. Lect. cap. ult. quosdam mirari quod scribat Suetonius in Vitellio cap. 12. Asiaticum ejusdem Imperatoris libertum Puteolis poscam vendidisse : quasi hujusmodi potus in medicum usum tantum adhiberetur : se vero illud admiratione dignum non existimare, quoniam vinum acidum aquæ mixtum pro vili plebecula venale exstitisse rationi consentaneum, atque id Poscam appellatum : mox addit, etiam antiquitus, sicut escam pro cibis, ita poscam pro potibus esse usurpatum se invenisse, et Barbarum notasse in antiquissimis Festi codicibus, et in Ferentini vetusto monumento, posculenta, pro poculentis legi. Et sane in Gloss. Gr. Lat. pro quavis potione usurpatur : Πόσις, posca, potus, potio. Vix enim probabile ad potionem Monachorum datum ὀξύϰρατον. Vide Onomasticon Rosweidi ad Vitas Patrum, et supra in Fusca.