«
2 pronus » (par P.
Carpentier, 1766), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 530c.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/PRONUS2
2. PRONUS, Ambo, suggestus, unde
Proni seu conciones ad populum habentur,
nostris alias
Prône, eadem acceptione, teste D.
Falconet.
Comput. fabr. S. Petri Insul. ann. 1457. ex Tabul. ejusd. eccl.
Item ad deferendum
Dominica j. Junii pro processione generali et reportandum Pronum, seu cathedram sive
ambonem a Jacobitis, pro sermocinando in claustro hujus ecclesiæ, iv.
sol.
Pro Ambone, vulgo,
Jubé, accipienda hæc vox videtur in
Prona.
Nimis argute a Græco
πραίων πρὼν, cacumen, etimon
deducit Palmer. a Grentem. Miscell. observat. critic. novar. tom. 1. pag. 46. simplicius a
voce
Præconium, contracte scripta, accersendam esse auctor est jam laudatus
Falconet.