« Publicus » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 557a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PUBLICUS
PUBLICUS, Judex publicus. Lex Longob. lib. 2. tit. 51. § 1. Liutpr. 63. (6, 10.) :
Et si talis persona fuerit quæ non habeat unde componat, tunc Publicus debeat eum dare pro servo in manu ejus cui culpam fecit, et ipse eidem serviat sicut servus.Tit. 55. § 16. Liutpr. 121. (6, 68.) :
Tunc Publicus debet eum dare in manus mariti sui, etc.Lib. 3. tit. 13. § 3. Guido 4. :
Et hoc nullus Comitum aut Publicus potestatem habeat exigendi, nisi cum Misso Palatii Imperatoris.Leges Luithprandi Regis tit. 110. § 2. 141. (6, 88.) :
Insuper et Publicus, in quo loco factum fuerit, comprehendat ipsas mulieres, et faciat eas decalvare.Adde tit. 111. § 1. tit. 119. § 3. 142. 152. (6, 89. 99.) Leges Rachis tit. 3. § 1. 9. etc. Vide Judex publicus, Palatium, Publicanus, Villa. Savin. Histor. Jur. Roman. med. tempor. tom. 1. cap. 5. § 126.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Publica Forma, Usu et consuetudine recepta, authentica. Charta ann. 1329. tom. 2.
Hist. Dalph. pag. 223 : Præmissa in notam recepta sic in Publicam formam redegi.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Publicæ Personæ, Quæ acta scribebant, leg. orphanotrophos, cap. de Episc. et Cleric. apud
Pancirol. lib. 1. var. lect. cap. 77.les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Publica Scriptura vel Forensis, Quæ fiebat, vel inserebatur actis, l. comparationes, cap. de
fide instr. etc. ibid. Vide Publicare.