RAN 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 ran » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 012c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RAN1

1. RAN, Rapina, Saxonice, et Danice, quæ vox occurrit in Legibus Canuti Saxonicis part. 2. cap. 58. Gloss. Saxon. post Leges Henrici I. Reg. Angliæ : Ran, aperta rapina, quæ negari non potest. Leges Guillelmi Nothi cap. 62 :

Si Francigena appellaverit Anglum de perjurio, aut murdro, furto, homicidio, Ran, quod dicunt apertam rapinam, quæ negari non potest, Anglus se defendat per quod melius voluerit, aut judicio duelli, aut ferro.

Vide Hovedenum pag. 601. Janum Dalmerum ad Jus Aulicum Norvegicum

vetus pag. 520. et Petrum Resenium ad Jus Aulicum Canuti II. Regis pag. 671. Porro a Ran voce aliam ranson ortam opinatur Loccenius lib. 2. Antiquit. Suecic. cap. 7. qua vulgo utimur pro pretio redemptionis, quasi fuerit redemptionis pretium pro raptu : nam sona compositionem significat, ut suo loco docemus. Unde ad pretium libertatis consecutæ translata postmodum fuerit. A voce denique Ran, deducta alia

Boran, Deprædatio mansionis, apud Suenonem in Legibus Castrensib. cap. 10. Kanutus Episcopus Wiburgensis lib. 2. Legum Juticarum cap. 44 :

Hoc est Boran, quando aliquis intraverit curiam alterius, et inde diripuerit pecora ejus, vestimenta vel arma, vel aliquam aliam rem valentem dimidiam marcam denariorum.

Varias autem rapinarum species jus Danicum recenset, videlicet

haandran, boeran, balran, marleran, stigran, etc

.

4. RAMUS 2. RAN © École des chartes.

« 2 ran » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 013a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RAN2

2. RAN, Pars, apud Armoricos. Tabularium Rothonense : Nomina partium, quas reddit Ran-grudon, Ran-mesan, Ran-wicor, Ran-trobtegran, Ran-anaugen, Ran-wivrat, etc. Passim occurrit in hoc Tabulario. Vide Lobinelli Glossarium ad calcem Hist. Britanniæ.

« 3 ran » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 013a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RAN3

3. RAN, Johanni de Janua, indeclinabile, Ira vel locus iræ, unde etiam evenit quod efficitur rabiosus homo. Si error non est, ficta videtur ea vox ex prima syllaba vocis rancor, tanquam sit ira cordis. Vide Martinium in Lexico.