« Rancere » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 013a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RANCERERANCERE, Irasci, indignari ; Fetere, esse rancidum, Joh. de Janua. Puir, estre
courrouciez ou rancuneus, in Glossis Lat. Gall. Sangerm. Glossæ Lat. Græc. et Græc.
Lat. : ![[]](img/image.png)
Ranceo, εἰρωτιάω.Participio Rancens. Pro putrescens usus est Lucretius :
Vide Rancor et Vossium de Vitiis serm. lib. 4. cap. 19.Unde cadavera Rancenti jam viscere vermesExpirant, etc.
![[]](img/image.png)
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Rancescere, Rancidum fieri, apud Arnobium lib. 1. Ennodius lib. 4. metaphorice :
Rancescit caritas.

