« »
 
[]« Rancor » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 013b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RANCOR
RANCOR, Simultas, odium, ira, Italis Rancore, Gall. alias Rancœur, hodie Rancune. Tabularium Metropolis Turon. :
Conceperat adversus eum Rancorem propter inobedientiam.
Vita S. Hidulphi in Historia Mediani Monast. pag. 103 :
Absque pusillanimitate, amaritudine vel Rancore.
Occurrit in formulari Anglican. Thomæ Madox pag. 383. apud [] Murator. tom. 10. col. 696. tom. 12. col. 478. 1122. etc. Pro odio post male sartam gratiam remanente sumit S. Hieronymus Ep. 66. ad Rufinum :
Conscientiæ nostræ testis est Dominus, post reconciliatas amicitias nullum intercessisse Rancorem.
Idem Ep. 13. num. 1 :
Veteri Rancore deposito.
Ita per metaphoram ex Rancore, qui proprie est putor ex vetustate et corruptione, ut apud Palladium lib. 1. cap. 20.
P. Carpentier, 1766.
Capit. Caroli C. ann. 843. tom. 7. Collect. Histor. Franc. pag. 599 :
Omnes se invicem monuerunt, ut cuncti universum animi Rancorem, pro quocumque conceptum negotio, a corde propellerent.
Vide Haltaus. Glossar. German. voce Verdacht, col. 1840. Pro Molestia, dolor, apud Anastas. in vita Leonis IV. PP. ibid. pag. 325 :
Isdem amabilis pontifex magnam pro Romanis omnibus cœpit habere angustiam : et quo modo vel ordine ab eorum cordibus tantum potuisset Rancorem sive timorem auferre, anxius cogitare.
Vita B. Petri episc. Anagn. tom. 1. Aug. pag. 240. col. 1 :
Recuperavit clericus officium artuum confractorum ; sed quoad vixit, dolorum ipsorum quantalibet sentiebat vestigia, ut forte compungeretur attentius, Rancore pristino minime sublato. Rancor,
priori notione, a nostris redditus Rancœur et Rancuer. Froissart. vol. 3. cap. 98 :
Tenoient ceux des frontieres de Guerles Rancœur et maltalent couvert aux Brabançons.
Lit. remiss. ann. 1364. in Reg. 96. Chartoph. reg. ch. 323 :
Le suppliant et feu Guillaume, dit le Flamment, buvoient à un escot,... sans nulle Rancuer ou mauvaise excogitation.
Hinc Rancureuses et haineuses paroles, Verba quæ rancorem seu odium et iram spirant et fovent, in aliis Lit. ann. 1390. et Reg. 138.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Rancorare, Rancorem seu odium in aliquem habere, Italis Rancorare vel Rancurare. Charta ann. 1060. Marcæ Hispan. col. 1121 :
Et si fuerit ullus homo vel femina, qui tollant ei aut tulerint prædicta omnia, aut aliquid de prædictis omnibus, prædictus Artallus tantum adjuvet ei ad Rancorare et ad guerreiare per fidem sine engan usquequo recuperatum habeat prædicta Lucia hoc totum quod perditum habuerit.
Rancordia,
Rancor, ira : unde Rancordiosus, rancordia plenus.
Ugutio et Joan. de Janua : ex Italico Rancore, vel Gallico Rancœur.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Rancorosus, Eidem de Janua, Rancore plenus ; Rancors, irascens vel iratus ; unde Rancorditer, irascibiliter.