RECLINATORIUM 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 reclinatorium » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 046c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RECLINATORIUM1

1. RECLINATORIUM, ἀναϰλιντήριον. Papias : Reclinatorium, fulcrum capitis. Alibi :

Fulchra, ornamenta lectorum, dicta, quod in his fulcimur, id est, sustinemur, vel quod thoros fulciant, sive caput, quæ Reclinatoria vulgus appellat.

Johan. de Janua : Reclinatorium, Locus aptus ad reclinandum, vel id supra quod reclinamus ; Reclinatoire, in Glossis Lat. Gall. Sangerman. MSS. Cantica Cant. cap. 3. vv. 9. et 10 : Ferculum fecit sibi

Rex Salomon de lignis Libani : columnas ejus fecit argenteas, Reclinatorium aureum, ascensum purpureum, etc. in Græco, ἀνάϰλιτον. Hugo a S. Victore in Speculo Ecclesiæ lib. 1. cap. 1 :

Reclinatoria contemplativos designant, in quibus Deus sine offensa requiescit.

Eadem habet Durandus lib. 1. Ration. cap. 1. num. 30. Idem Hugo cap. 7 :

Plebs (cum cantatur Evangelium in Missa) baculos hic deponit, Reclinatoria relinquit, caput detegit, etc.

Charta Hugonis Ducis Burgundiæ ann. 1172. de fundatione Capellæ Divion. inter Instrum. tom. 4. Gall. Christ. col. 188 :

Ecclesiamque istam tanquam cubile, Reclinatorium animæ suæ custodiant, ut sicut cætera corpori, ita hæc animis profutura conserventur.

P. Carpentier, 1766.

◊ Glossar. Lat. Gall. ex Cod. reg. 7692 : Reclinatorium, lit, reclinatoire. Vide supra Acclinatorium.

RECLINATIO 2. RECLINATORIUM © École des chartes.

« 2 reclinatorium » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 047a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RECLINATORIUM2

2. RECLINATORIUM, Septum inferius, vel cancellus brevior inter Ciborii columnas, ubi communicabant Diaconi, Subdiaconi, et alii. Abaculus est ad aræ cornu, nostris Credence, ut recte exponit D. Marquardus Herrgott ad calcem vet. Disciplinæ Monast. Bernardus Mon. in Consuetud. Cluniac. MSS. cap. 37. editis 35. partis 1 :

Et postea stat inclinis inter Reclinatorium, et dextrum cornu altaris, etc.

Infra :

Unus autem de ministris tollit de armario scutellam, et allatam tenet cum linteolo super Reclinatorium, quod est, quantum puto, propter hoc maxime factum inter duas Ciborii columnas, super quam [quod in editis] Diaconus mittit patenam, in qua Domini corpus est divisum. Calicem quoque cum sanguine dat Subdiacono intrinsecus stanti inter Reclinatorium et altare : qui tenebit eum reclinem, quam conjunctius poterit erga scutellam. Communicat primus Diaconus, et post eum alii.

Rursum infra in editis :

Mox autem ut ille minister, qui supererat, digitis Diaconi vinum superinfudit, accedit extra Reclinatorium, deferens calicem alium minorem cum ampulla, quam subministravit Subdiacono, et post ab eodem recipit, ut Sacerdos quoque lavet digitos illos, quibus Dominicum corpus tractavit.

« 3 reclinatorium » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 047a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RECLINATORIUM3

3. RECLINATORIUM, Ferculum, vel discum, in Glossis Arabico-Latinis.