RESTITUS, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Restitus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 156a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RESTITUS

RESTITUS, perperam pro Vestitus, Cultus ; ager consitus, in quo fructus insunt. Charta ann. 1083. apud D. Calmet in Probat. Hist. Lotharingiæ tom. 1. col. 481 :

Dedit scilicet eidem Ecclesiæ in perpetuam dotem mansum unum indominicatum et quatuor Restitos et montem a turri extrema usque ad aquam cum banno, etc.

P. Carpentier, 1766.

◊ Non puto ; Restitus enim, ut Restibilis, dici potuit, pro Cultus, ager consitus ; unde Ung champ grant et Restile, apud Rabelais. lib. 4. cap. 45. pag. mihi 189. Vide supra Restipulus.