« Runca » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 238c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RUNCA
RUNCA, Idem quod mox Runcalis. Charta Conradi Imper. ann. 1027. apud Ughellum
tom. 4. pag. 1484 :
De eadem corte cum capella, ejusque dote, cum omnibus suis appendicibus in integrum, omnibus Runcis novis, cum suis intimis decimis, manso 1. etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
◊ Macris fratribus
in Hierolexico Runca dicitur ferreum instrumentum, seu sarculum, quo sentes et
herbæ runcantur aut evelluntur.