« »
 
[]« Runca » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 238c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RUNCA
RUNCA, Idem quod mox Runcalis. Charta Conradi Imper. ann. 1027. apud Ughellum tom. 4. pag. 1484 :
De eadem corte cum capella, ejusque dote, cum omnibus suis appendicibus in integrum, omnibus Runcis novis, cum suis intimis decimis, manso 1. etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Macris fratribus in Hierolexico Runca dicitur ferreum instrumentum, seu sarculum, quo sentes et herbæ runcantur aut evelluntur.