« »
 
[]« 1 runcina » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 239c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RUNCINA1
1. RUNCINA, Instrumentum fabrorum,[] Papiæ. Idem : Runcina, remota rura. Varro lib. 5. de Lat. Lingua cap. 10 : Runcinare a Runcina, cujus origo Græca ῥύγχος. Glossæ Lat. Græc. : Runcina, ῥυϰάνη. Runcinæ, σϰεπάρνα. Aliæ Græc. Lat. : Ῥυϰάνη, Tribula, Roncina, Runcina. Ῥυϰανίζω, Runcio, male pro Runcino. Ῥυϰανίζει, Runcinat, ibidem. Et alibi :
Σϰέπαρνον, Ascia ; σϰέπαρνα, Runcinæ.
Johannes de Janua : Runcina est quoddam instrumentum lignarii gracile et recurvum, quo cavantur tabulæ domus, ut una alteri connectatur ;
de quo Esaiæ xiiii. Artifex lignarius extendit normam, formavit illud in Runcina, etc.
Miracula S. Amelbergæ Virg. tom. 3. Julii pag. iii :
Pater ejus tanto tempore cum Runcina sua vellens avenam, etc.
Id est, cum sua falce messoria. S. Augustino lib. 4. de Civ. Dei cap. 8. Runcina dicitur Dea Paganorum, quæ frumentis runcandis præsidebat. Runcinatus legitur supra in voce Incastraturæ. Benefic. describend. formul. Pertz. Leg. tom. 1. pag. 179. lin. 33 : Asciam 1. Runcinam 1. ubi glossa Noil. Vide Graff. Thesaur. Ling. Franc. tom. 4. col. 1126. voce Nua ; et de etymo Murat. in Antiq. Ital. tom. 2. col. 1282. voce Ronca.