« »
 
[]« Scamellum » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 331a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SCAMELLUM
SCAMELLUM, Scamella, Scammellum, Scabellum. Gloss. Gr. Lat. MSS. : Ὑποπόδιον, Scabellum, subsellium, scamellum. Cod. edit. Scamillum habet. Gloss. Keronis : Subselliis, scamelum. Gloss. Theotiscum Lipsii : Fuot scomel, Scabellum. Vide Graffii Thesaur. Ling. Franc. tom. 6. col. 496. voce Scamal. Venericus Vercellensis in Apologia Henrici IV. Imp. :
Certatum est pugnis atque Scamellis, pro herilis sedis positione, etc.
◊ Sed proprie usurpatur pro iis scabellulis, quibus repentes manibus innituntur : Germ. Schimmel. Rodulphus Tortarius Monachus Floriac. de Miracul. S. Benedicti n. 37. vel 17 :
At puer assuetis pronus reptando Scamellis,
  Floriacum petiit, sospes et inde redit.
Harigerus Abbas in Vita S. Landoaldi n. 13 :
Infirmorum baculi, repentium Scabella.
Adrevaldus de Miraculis S. Benedicti cap. 36 :
Quædam femina...... ita ut nequaquam pedibus incedere posset, sed per terram reptando, Scamellorum magis juvamine sese protraheret.
Rodulphus Presb. in Vita Rabani Abb. Fuld. :
Mulier ita curata est, ut sine cujuspiam adjutorio se erigeret, et Scamellis, quibus eatenus innitebatur, summitatem feretri tangeret.
Supra :
Reptans pedibus, et manibus Scammellis innixis.
Vita S. Pardulfi sæc. 3. Bened. part. 1. pag. 576 :
Claudus quidam Marcellus nomine, qui ab utero matris suæ calcaneos hærentes renibus, nihil aliud nisi cum Scamellis gradiebatur.
Occurrit præterea apud eumdem Tortarium in Appendice Patriciacensi n. 1. in Histor. Translat. S. Gorgonii n. 23. in libro 1. Miraculor. S. Dionysii cap. 26. lib. 3. cap. 11. apud Aimoinum lib. 2. de Miracul. S. Benedicti cap. 12. lib. 3. cap. 3. ubi Scamellos, masculino genere habet, etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Scabellum, Eadem notione. Vita S. Walpurgis sæc. 3. Bened. part. 2. pag. 294 :
Fervidam membrorum compaginem [] ministrabo, et hujus in recompensatione mercedis, Scabella mihi quibus adhuc curvis artubus uteris, donare debebis.
Infra Tripedias vocat, quod ejusmodi fulcrum tripes esset :
Cum ecce Tripediæ quibus sua usus est in vita, divinitus e manibus, ac si evulsæ ante altare projectæ sunt.
Mirac. S. Willehardi ibid. pag. 415 :
Paralysi ita contracta exstitit, ut de membris ipsis nihil penitus sentiret, nec quoquam ire nisi cum Scabello sese trahendo posset.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Scabellulum, diminut. a Scabellum. S. Gerardus in Mirac. S. Adalhardi sæc. 4. Bened. part. 1. pag. 359 :
Quod si deessent portitores, non bipedem gradientem, sed quadrupedem Scabellulis repentem putares.
Scamellulæ, in Actis SS. tom. 5. Maii pag. 236.
© École des chartes.