« »
 
[]« Scandola » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 334b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SCANDOLA
SCANDOLA, pro Scandula, tegulæ ligneæ species, Nostris Eschandole, bardeau. Statuta Cadubrii lib. 1. cap. 30 :
Statuimus quod jurati non possint nec debeant æstimare blada, arma, rapa, Scandolas domorum, etc.
Chron. Petri Azarii apud Murator. tom. 16. col. 322 :
Pons mirabilis... longus autem per unum milliare, et totus Scandolis ligneis coopertus, etc.
Vide Scindula.
P. Carpentier, 1766.
Hinc Escandola appellatur Cubiculum remigibus præpositi in galea, quæ Esquandalar dicitur, in Hist. belli Ital. Guill. de Villanova apud Marten. tom. 3. Anecd. col. 1530 :
Le prince feist appeller missire Guillaume de Villeneufve, et l'envoya querir en soubte dedans l'Esquandalar par le patron Mathieu Corse.
Ni mavis intelligere eo loci Infimum navis tabulatum, vulgo Fond de cale. Vide Jal. Antiq. Naval. tom. 1. pag. 256.