SECUTA 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 secuta » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 393b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SECUTA1

1. SECUTA, Seuta, Actio, qua quis aliquem in judicio persequitur de re aliqua, maxime de criminali. Scacar. Paschæ apud Rotomag. ann. 1228. ex Cod. reg. 4653. A :

Judicatum est quod Nicolaus Carbonnel non respondebit erga Cornemole de Seuta, quam faciebat erga eum de proditione regis.

Scacar. S. Mich. apud Cadom. ann. 1228. ibid. :

Judicatum est quod miles secutus de membris suis, non respondebit de hæreditate sua, quamdiu Secuta durabit.

Ubi Sequta in Cod. 4651. Vide Secta 4.