« »
 
[]« Sentinare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 425b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SENTINARE
SENTINARE, Sentinam aquis exhaurire. S. Augustinus serm. 34. de Divers. cap. 13 :
Sententia ista sic est in corde hominis, quomodo cadus. Inde Sentinatur navis in pelago, non potest enim nisi aquam admittere per ruinas compaginis suæ.
Cæsarius Arelatens. serm. 8. ad Monachos :
Nam quomodo navis, posteaquam pelagi fluctus evaserit, si in portu Sentinata, id est, vacuata in portu non fuerit, de minutissimis guttis impletur et mergitur, etc.
Infra :
Quomodò navis Sentinatur a situla, etc.
Utitur et Fortunatus[] in Vita S. Radegund. cap. 31. Vide Festum.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Sentinator, Qui sentinam exhaurit, apud S. Paulinum loco laudato :
Quid huic, quæso, obfuit seni persona Sentinatoris et in nautis vilissima ?
Sentinosus. Sentinosum navigium, dixit S. Ambrosius in Orat. funebri de obitu fratris, pro rimoso, et in quo exhaurienda sæpius sit sentina.