« »
 
[]« Serura » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 454c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SERURA
SERURA, Sera, ex Gall. Serure. Comput. ann. 1202. apud D. Brussel tom. 2. de Usu feud. pag. ccvii :
Pro Seruris de portis Gornaci, etc.
Synodus Exoniensis ann. 1287. cap. 4 :
Sit corpus Dominicum repositum in bursa mundissima, et ipsa includatur sub Serura in pyxide munda et honesta, etc.
W. Thorn. ann. 1321 :
Hæc omnia cum suis hanaperiis, clavibus, et Seruris.
Fleta lib. 1. cap. 20. § 69 :
De his, qui Seruras, fenestras, ostia.... fregerint.
Lib. 2. cap. 72. § 3 :
Facilis ingressus præbet plerumque fragilitati peccandi voluntatem, et salvæ Seruræ famulos reddunt apertos.
Adde Statuta Provincialia S. Edmundi Archiep. Cantuar. ann. 1235. cap. 9. et Provinciale Cantuariense lib. 3. tit. 27. Vide Serrura.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Serurarius, Serarius, serarum fabricator, Gall. Serrurier. Acta S. Francisci de Paula tom. 1. April. pag. 151 :
Maritus suus qui tunc erat et adhuc est Serurarius, onus habebat fabricandi ferraturam, videlicet, seras, claves et alia necessaria ad clausuram conventus.
Vide Serator.