« »
 
[]« Solifugum animal » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 520b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SOLIFUGUM
SOLIFUGUM Animal, Idem quod Isidoro lib. 12. Orig. cap. 3. Solifuga, Festo
Solipunga, quod genus est, inquit, bestiolæ maleficæ, quod acrius concitatiusque fit fervore solis : unde etiam nomen traxit.
Solipuga
, Plinio lib. 8. cap. 43.
Solpuga
, apud Lucanum lib. 9. v. 837. Gervasius Tilber. in Otiis Imper. apud Leibnit. tom. 1. Script. Brunsvic. pag. 923 :
In Sardinia nec lupus ex antiquo nec serpens gignitur. In ea est Solifugum animal, morsu homines perimens.