« »
 
[]« 3 sona » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 525a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SONA3
3. SONA, Mulcta, quæ ob inflictum vulnus imponebatur, quod ex compositione sæpius persolvebatur, forte sic nuncupata. Consuetud. Furnenses ex Tabul. Audomar. :
Pro vulnere penetrativo.... in capite, vel in corpore dimidia Sona debetur læso, et de residuo erit in gratia Comitis.
Ibidem :
Qui oculum vel membrum perdiderit dimidiam Sonam debet habere, et de residuo bonorum suorum erit in gratia Comitis malefactor.