SPADARE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Spadare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 538c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SPADARE

SPADARE, Spadonem facere. Lex Salica tit. 40. § 13 :

Si quis admissarium alienum sine consensu domini sui Spadaverit, etc.

Vide Spassare et Spadonare.

Spadatus. Gloss. Anglo-Sax. Ælfrici : Spadatus, vel eunuchizatus, belisnod. Caballus spadatus, in Lege Salica eodem tit. 40. § 3. et in Capitul. 3. ann. 813. cap. 24. Cujusmodi sunt ii, quos Ungres dicimus, quod ex Pannonia seu Ungaria plurimi in alias Provincias adducantur. Ammianus lib. 17. de Quadis ac Sarmatis :

Equorum plurimi ex usu castrati, ne aut feminarum visu exagitati raptentur, aut in subsidiis ferocientes, prodant hinnitu densiore vectores.

Spado, pro Equo spadato. Vita Caroli IV. Imper. :

Valentemque Spadonem Carolo ante portam civitatis transmisit.

Ubi Freherus equum spadicei coloris perperam interpretatur. Albertinus Mussatus de Gestis Italicor. lib. 11 :

Sic canis ut primum campis exire maniplum

Providus aspexit, subito Spadone citato

Prosiluit volitans una comitante cohorte.

Albertus Argentinensis pag. 120 :

Cum paucis Spadonibus cursu velocissimo properavit ad Rhenum.

Idem pag. 136 :

Post quem idem filius Spadonem more garçonis equitabat.

Utitur et pag. 143. Testament. Episcop. Verdens. ann. 1367. apud Guden. in Codic. Diplom. tom. 3. pag. 484 :

Legavit........ duos Spadones, quos secum de civitate Pragensi duxit ad partes, quorum unus griseus et alter ruffus.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Vocem Spadare Celticæ, vel Germanicæ originis esse scribit Eccardus in Notis ad Pactum Leg. Sal. pag. 76. ab inusitato scilicet verbo Spahen, quod findere, secare sonat : cujus etiamnum exstant plurima derivata.